door Diane Govers

door Diane Govers

Woensdagavond stond ik te strijken. Soms doe ik dat bij de televisie, gewoon voor de gezelligheid. Of voor de afleiding, bijvoorbeeld als ik er niet zo’n zin in heb, maar als het toch moet gebeuren. Toch vind ik het ook heerlijk om te strijken in de stilte; dan wordt het meer meditatief en ben ik meer bij mezelf en mijn gedachten.

Woensdagavond gingen mijn gedachten naar de dingen die moeten gebeuren en die steeds terugkomen, zoals strijken. En zo kwam ik bij hoe ik gewend ben om die klusjes in-en-om het huis te doen. Of hoe ik omga met werk en vrije tijd; of met afspraken. En ik zag het verschil tussen hoe ik dat voorheen deed en hoe ik dat tegenwoordig steeds vaker doe. Voorheen leefde ik vooral vanuit mijn agenda, volgens een bepaalde planning. Ik zette alles op een rijtje: alles wat er moest gebeuren, alles wat ik graag wilde doen, alle afspraken. Zelfs mijn vrije tijd werd volgens planning ingevuld. 

Terwijl ik dit zit te schrijven, komt er een vreemd gevoel over me. Van de ene kant moet ik er een beetje om lachen, om mijn eigen gedrag. Van de andere kant geloof ik het bijna niet en krijg ik er vraagtekens bij. Deed ik dat werkelijk zo? Een beetje bizar vind ik het wel, nu ik dit besef. Blijkbaar hielp het me toen; was het een soort houvast voor me. Toch sta ik daar nu anders in en besef ik dat die ‘houvast’ me ook vasthield in een patroon. En dat dat patroon me strak hield in de planning van alles wat er moest gebeuren. Ja ‘moest’, want door mijn strakke planning en mijn volle agenda voelde het elke dag en elke week weer als een opgave om alles ook daadwerkelijk gedaan te krijgen. 

Natuurlijk is het belangrijk om je kleren te wassen, om boodschappen te doen, om je huis op orde te houden, om te koken en op te ruimen. Natuurlijk is het fijn als de tuin onderhouden wordt en de kliko’s geleegd worden. Maar ik heb ontdekt dat er twee manieren zijn waarop deze klusjes gedaan kunnen worden. Ik kan ze ervaren als klusjes die móeten gebeuren. Maar ik kan er ook voor kiezen om dit soort dingen te ervaren als goed zorgen voor mezelf en mijn omgeving. En dat geeft me meteen een veel fijner gevoel. Het geeft me een verbinding met de wereld om me heen en dat is fijn. Natuurlijk doe ik nog steeds al die dingen die er nou eenmaal bijhoren in het leven. Het verschil met voorheen is dat ik ze nu doe ‘in het moment’. Bijvoorbeeld  als ik voel dat ik het fijn vind dat de wc weer lekker fris is, dan poets ik er even doorheen. Dan is het meteen geregeld èn het geeft me een voldaan gevoel. Daar geniet ik van. 

Welke keuze maak jij? De houvast van een planning? Of de spontaniteit van het leven? Leef jij je agenda? Of leef je je leven zoals het komt? Ik leef tegenwoordig steeds meer in het moment en dat bevalt me heel goed. Door te vóelen wat ik graag wil doen - in plaats van te bedénken wat ik moet doen - ben ik in verbinding met mezelf en van daaruit met mijn omgeving. Dan kosten klusjes me veel minder energie en geven ze me veel meer voldoening. En daar geniet ik van! 

Met kinderen opvoeden werkt het eigenlijk net zo. In een aantal gevallen helpen regels en afspraken om structuur in huis aan te brengen. Maar soms verzand je in de regels en vergeet je om in het moment ook naar je gevoel en naar je kind te blijven luisteren. Dan kom je juist vast te zitten in patronen. Op zo’n moment is het makkelijk om weg te zakken in mopperen en negatief denken over je kind. Om een moppermoeder te worden. Er hoeft dan weinig te gebeuren om ervoor te zorgen dat je weer aan het mopperen slaat. Neem dan even wat meer tijd voor jezelf en besef dat je dat mopperen ook weer kunt omzetten. Je hebt altijd keus. Neem de tijd om even naar binnen te keren en te voelen wat er nou precies dwarszit. Focus je daarna bewust op datgene wat jouw kind blij maakt. Waar de ogen van je kind van gaan stralen. Focus je alleen even op datgene waar je kind goed in is en op datgene wat jouw kind zo’n leuk kind maakt. Geniet van je kind, geniet met elkaar. Vast en zeker dat er dan ook in jouw hart wat gebeurt en het mopperen weer naar de achtergrond verschuift.

door Conchita van Dijk

Afgelopen week hebben we een korte vakantie gehad in Drenthe. Gezellig met elkaar in een huisje. Vier dagen lang zwemmen, roeien, spelletjes doen, BBQen. Kortom, heerlijk. In het huisje naast ons zat ook een gezin met twee kinderen. Een beetje dezelfde leeftijd als Jip en Roos. Toen het einde van het weekend naderde, was het meisje ontroostbaar. Ze had het zo heerlijk gehad, dat ze niet naar huis wilde en niet naar school wilde. 

Nou is dat geen drama, want welk kind wil niet liever vakantie houden dan naar school gaan? En toch was het wel iets om even bij stil te staan. Toen ik moeder later sprak, heb ik haar aangegeven wat ik erbij voelde. Dat het meisje zo geraakt werd, omdat het verlangen om haar eigen weg te gaan ook erg groot is. Dat verlangen wat onder dit verdriet zit, dat was wel iets wat gezien mocht worden.

Ik zie dat tegenwoordig bij meer kinderen voorbij komen. Veel kinderen missen op school een stukje intrinsieke motivatie om aan de slag te gaan. Ze worden zo geleefd door datgene wat geleerd moet worden en datgene wat dit schooljaar beheerst moet gaan worden, dat er weinig tijd overblijft om je eigen weg te gaan. En toch is dat nou juist hetgeen je als volwassene meer vrijheid geeft en meer geluk te brengen heeft. Je hart volgen en je eigen weg gaan. Zo is het leven toch juist bedoeld...? 

Dat leren we onze kinderen op school echter niet meer. Omgekeerd zijn mijn kinderen verbaasd als we thuis met elkaar praten over leren. Hoezo moet ik thuis ook dingen leren? Dat doe ik toch op school? Dat klopt, leren doe je ook op school. En toch leer je daar een aantal belangrijke dingen niet. 

Dus zo’n moment dat zo’n meisje ontroostbaar is, omdat ze zo het verlangen voelt om haar eigen weg te gaan met dingen die zij leuk vindt. Zo’n moment kan onbetaalbaar zijn. Motiveer je kind vooral om te gaan voelen wat het zelf graag wil leren, wat het wil ontdekken. Onderzoek waar de ogen van jouw kind van gaan glimmen. Daarin schuilt de eigenheid van jouw kind. Die eigenheid groeit bij pubers en jong-volwassenen uit tot hun passie. Leer kinderen hun passie te volgen. Dat is de kortste weg naar... geluk! 

School.....kennisbank

De overstap naar de middelbare school is groot. Huiswerk maken is niet stoer en om erbij te horen, doe je dat natuurlijk niet. Op een gegeven moment moet je wel, anders ga je het niet redden. Maar wat wil jij? Veel docenten van middelbare scholen hoor ik over jeugd die niet te motiveren is. Die niet eens van plan is om te doen wat ze moeten doen. Het kost hen bergen energie om dingen voor elkaar te krijgen. Waar is het mis gegaan? 

Hoe komt het dat school een kennisbank is geworden? En dat we kinderen niet leren om zichzelf te zijn? Om iedere vezel van hun eigenheid te ontdekken en te ontplooien, omdat dat is wie ze werkelijk zijn? Waarom leren we hen niet wat hun talenten zijn en helpen we hen niet om deze talenten verder te ontplooien? 

In plaats daarvan zeggen we tegen een groot aantal van onze kinderen: Jij bent niet goed zoals je bent. Jij hebt een stoornis. Zou dat nou werkelijk de realiteit zijn? Is de realiteit dat onze kinderen niet in orde zijn? Of zou het waar kunnen zijn dat er met onze kinderen niet mis is, maar dat we ergens onderweg onze kinderen zijn kwijtgeraakt? Dat we hun vertrouwen hebben verloren, dat we hun motivatie en hun creativiteit hebben zoekgemaakt, door voornamelijk van hen te vragen om te doen wat wij van hen willen? Hebben we onze kinderen veranderd in makke schapen die geen andere keuze zien dan met de massa mee te lopen? En die, als ze zich tegen dat systeem verzetten, een labeltje opgeplakt krijgen? 
Oké, oké, oké, ik zal niet verder doorrazen. Ik zal je mijn boosheid en ergernis hierover verder besparen. Mag ik je dan wel wat inspiratie hierover meegeven? 

Filmpjes

Ik wil graag deze twee filmpjes met je delen. Het eerste filmpje is van een 13-jarige Amerikaanse jongen. Laat ik vooral mijn mond houden over het onderwijs van nu en het hem laten vertellen. Het enthousiasme spat ervan af. Leren om te leren en als weg om gelukkig te zijn. Zó kan het dus ook.

Daarnaast wil ik je graag een boeiend animatiefilmpje laten zien bij een lezing van Sir Ken Robinson. Een vooraanstaand spreker als het gaat over vernieuwing in het onderwijs. Hij heeft heel helder onder woorden gebracht, waarom ons onderwijs naar een ander level toe mag gaan groeien. Een standpunt waar ik me graag bij aansluit. 

We hoeven alleen maar te luisteren

Laten we dus vooral gaan luisteren naar kinderen die op wat voor moment dan ook, hun ongenoegen over school uitspreken. Die hun eigen weg willen gaan. Die vanuit hun eigen motivatie en verlangen aan ons vertellen wat ze nodig hebben. Het enige wat we hoeven te doen is.... luisteren. 
En natuurlijk gaat dit meisje morgen gewoon weer naar school. En natuurlijk is aan het einde van de eerste dag al het verdriet weer vergeten en zijn alle zorgen weer voorbij. Maar laat het vooral zo zijn dat dit moment van inspiratie en vrijheid niet voor niets voorbij is gegaan....