|
Heb je onze pagina al geliked en wil je toch kans maken op de gratis fotoreading? Dat kan. Al wat je hoeft te doen, is onder dit bericht (bij reactie / comment) even je naam en emailadres achterlaten. Succes!! :-) HARTegroet, Conchita van Dijk Diane Govers 
2 Reacties
door Conchita van Dijk Als volwassene heb je waarschijnlijk al heel wat deukjes en deuken opgelopen in het leven. Die grote en kleine deuken die we oplopen, die zorgen er vaak voor dat we ons wat gaan terugtrekken uit ons gevoel. Het doet eenvoudigweg té veel pijn om de grotere levensthema’s onder ogen te komen. We sluiten soms liever onze ogen ervoor. Soms doen we dat tijdelijk, om dan later stap voor stap ons verdriet onder ogen te zien. Soms doen we dat definitief en dan gaat er echt een deurtje naar een kamertje van je gevoel dicht. Doe je dat vaker, dan worden er steeds meer kamertjes van je gevoel afgesloten. Tot je uiteindelijk weinig ruimte meer over hebt en je alleen nog maar vanuit je hoofd kunt leven.  Wat weinig mensen doen, is de pijn die ze oplopen gaan helen. En toch is dat wat heel goed mogelijk is. De pijn die je gaandeweg je leven oploopt, weer in de ogen gaan kijken. Maar nu vanuit een volwassen rol in jouw leven. Dat betekent dat je als volwassene eigenlijk naast je eigen innerlijke kind gaat staat en meekijkt met de pijn die jij als kind hebt opgelopen. Door op deze manier mee te leven met je eigen innerlijke kind en compassie te voelen voor jezelf, kun je alle pijn die je eerder in je leven hebt opgelopen, weer helen. Opvoeden = samen opgroeien Door de pijn te helen, kunnen de kamertjes van je gevoel en van je hart zich weer openen en kun je weer steeds meer liefde voelen voor jezelf, voor je kind en voor andere mensen om je heen. Je zult dan gaan merken wanneer je bij je kind nog over zijn / haar gevoelens heen gaat. Dat je te snel bent en er even te weinig waarde aan hebt gehecht. Er even te weinig aandacht aan hebt besteed. Fijn als die momenten er steeds minder hoeven te zijn en jullie samen steeds meer in openheid en liefde met elkaar samen kunnen zijn. Dit proces ben ik zelf afgelopen jaren ook aangegaan. Het heeft me geholpen om steeds meer oude pijn te helen en daarmee steeds meer op z’n plek te zetten. Toen ik aan de opleiding voor spiritueel werker begon, dacht ik mezelf al best goed te kennen. Ik was door mijn studie Pedagogiek gewend om te reflecteren op mijn eigen doen en laten. En doordat ik in het verleden met misbruik in aanraking ben gekomen, had ik al aardig wat uurtjes therapie achter de rug. Toen ik echter aan de slag ging met het helen van mijn innerlijke kind ging er een wereld voor me open. Je oude pijn helen brengt acceptatie en vrijheid Ik ging voor het eerst begrijpen, waarom ik mij als kind zo teruggetrokken heb. Waarom ik me als puber regelmatig anders dan anderen heb gevoeld en waarom ik zo vaak vastliep in werk en relaties. Om steeds weer mijn eigen pijn onder ogen te zien, en vooral om deze weer te voelen, was vaak heftig en kwam soms hard aan. Maar wat ik al heel snel geleerd had, is datgene wat het oplevert: het gevoel om steeds dichter bij mezelf te komen, om steeds steviger te worden en te voelen dat ik werkelijk diegene kon gaan zijn die ik diep van binnen werkelijk ben. Dat is voor mij het grootste cadeau. Ik wil al zo lang zacht, warm en liefdevol kunnen zijn. Maar ik had me verscholen achter een muur van zelfbescherming. Harde woorden waren mijn beste verdediging. Tot mijn grote verdriet ontstonden ze vaak vanzelf, al voordat ik in de gaten had dat ik wéér zo hard reageerde. En nog gebeurt het me soms dat ik in de hardheid van de verdediging schiet, in plaats van in de zachtheid bij mezelf te blijven. Het is zó fijn om te zien en te voelen dat ik me steeds steviger ga voelen en het steeds minder nodig heb om me te verschuilen. Door mijn grote gevoeligheid is dit voor mij een thema wat lange tijd op de voorgrond heeft gestaan. Mijn hart is open, mijn gevoel uitermate goed ontwikkeld en daarnaast heb ik de afgelopen jaren als kindermedium mijn intuïtie steeds beter en verder ontwikkeld. Hierdoor kan en mag ik bij kinderen en hun ouders veel voelen. Ik kan heel snel naar de kern van kinderen om te zien waar het ‘misgaat’. Waar zij zichzelf verliezen, waar zij zichzelf teveel aanpassen, waar zij iets nodig hebben om werkelijk tot hun recht te komen. Gevoelens zijn er omdat ze gevoeld willen worden Dat proces van jaren mijn eigen pijn opruimen en mezelf ontwikkelen, helpt me nu om mijn visie voor inspirerend opvoeden neer te zetten. De belangrijkste tip, waar ik dit artikel ook mee begonnen ben, zou de titel van dit artikel kunnen zijn: Ga niet over het gevoel van je kind heen.
Neem het gedrag en de emoties van je kind serieus. Luister naar je kind, voel bij jezelf wat je erbij voelt en benoem dat naar je kind. Ben eerlijk naar je kind en eerlijk naar jezelf over wat je voelt. Als je geraakt wordt door iets wat je kind zegt of doet, neem dan eens even de tijd om te voelen wat het dan precies is wat je zo raakt. Waar heb je diezelfde pijn eerder opgelopen, wellicht al als kind? En gun jezelf de tijd om even stil te staan bij de pijn die je hebt opgelopen. Hoe beter jij in staat bent om bij je eigen gevoel te blijven, hoe beter je ook in staat gaat zijn om bij je kind in te voelen wat er werkelijk speelt. Wat zit er onder het gedrag van je kind? Wat wil jouw kind je wil vertellen met zijn/haar gedrag? Goed om leren gaan met emoties is zeker voor kinderen van de nieuwe tijd erg belangrijk. Het zijn vaak kinderen met een van nature goed ontwikkeld gevoelsleven. Zij kunnen goed voelen en nemen vaak veel uit hun omgeving waar. Om niet overprikkeld te raken, is het belangrijk dat zij leren hoe zij op een prettige en effectieve manier met hun gevoeligheid om kunnen gaan. door Diane Govers Gisteren heb ik genoten van het heerlijke weer, de warmte op mijn lijf en de ontspanning die ik vond op het strand van Het Engelermeer. Daarna nog genoten van een hapje en een drankje op een terras aan de Maas en tot slot voldaan naar huis gereden. Die avond ben ik wel bijtijds naar bed gegaan, maar ging ik niet fijn slapen, omdat er boosheid in de weg zat. Ondanks dát heb ik wel goed geslapen en leek ik goed op te staan. Dat bleek echter niet te kloppen, want binnen een half uur was ik hartstikke moe en enorm misselijk. Zo moe en misselijk dat ik na het eten van een sinaasappel op de bank ben gaan liggen, omdat ik even niet wist wat ik kon doen. Op zich maakte ik me geen zorgen, want ik ken dat vervelende gevoel in mijn maag wel. Die heb ik namelijk al jaren, van tijd tot tijd. Ik heb er vaak veel last van gehad, maar zo erg als nu was het nog niet geweest. Ik voelde me echt heel vervelend. In de afgelopen jaren is me wel duidelijk geworden dat die misselijkheid in mijn maag iets te maken heeft met emoties. Vanmorgen werd me duidelijk dat het opgekropte boosheid is.
Vanmorgen heb ik daarnaar mogen kijken met een coach, die me op zo’n moment vol kwetsbaarheid en angst, de liefdevolle steun, warmte en veiligheid gaf die ik nodig had. Heel fijn. Ik mocht mijn boosheid letterlijk eruit slaan. Dat voelde goed en luchtte ook wel op. Toen ik werd uitgenodigd om er ook geluid bij te maken, werd het heel lastig voor me. Niet gek natuurlijk, want daar zat het uiten, wat ik al die jaren niet heb gedaan. Het kostte me heel veel moeite, want het voelde als een torenhoge drempel waar ik overheen moest, maar het is me gelukt. Er kwam geluid. De tranen rolden over mijn wangen en mijn hart deed zeer, maar het geluid kwam.
Daarna was ik helemaal op, zo moe. Maar na een lekkere douche en andere kleren, kwam ik weer in een goede energie. En wat denk je? De misselijkheid, die enorme en vervelende brok in mijn maag, was helemaal nergens meer te bekennen. Ongelooflijk. Ik was er hartstikke blij mee. Weer een stap gezet in de goede richting: dichter bij mezelf. Ik ben de veertig al gepasseerd en ik ben heel blij dat ik na al die jaren nu alsnog mag leren om ook mijn boosheid te uiten. En tegelijkertijd besef ik hoe fijn het geweest zou zijn als ik dat als kind al had geleerd. Daarom ben ik blij met wat we doen met Inspirerend Opvoeden. Fijn om dit aan de kinderen van nu mee te mogen geven. door Conchita van Dijk In de inspiratiemail en de blog van deze week heb je kunnen lezen hoe makkelijk het voor kinderen is om in een fantasiewereld te stappen en hele verhalen met zichzelf te beleven. Voor ons, praktische en hardwerkende ouders is dit soort kinderspel vaak ver van je bed. Toch help je je kind er enorm mee als je laat zien dat je wel degelijk ook over deze energie beschikt en dat je ervoor openstaat om die energie met jouw kind te delen. Als je dat lastig vindt, dan hoop ik dat onderstaande tips je over de drempel helpen. Tip 1 Voorlezen Een mooie manier om aan te sluiten bij die magische wereld waarin kinderen zo makkelijk kunnen verkeren, is door het kiezen van een mooi voorleesboek dat tegemoet komt aan de behoefte van kinderen om met deze energie verbonden te blijven. In het Boek van de maand mei hebben we voor zo’n boek gekozen. Tip 2 Mandalatekenen Wat kan helpen om de verbinding met jezelf te (her)vinden en bij de universele energie van de kosmos aan te sluiten, is mandalatekenen. Het tekenen in een cirkel geeft rust en veiligheid, doordat de ruimte afgebakend is. Dat maakt dat je je aandacht beter kunt richten op jezelf en op de wereld binnen in jou. Dat doe je vanzelf al, bijv. door te kiezen voor de kleuren en de vormen die jij mooi vindt. Tip 3 Wandelen Wandelen is een prettige manier om beter in je lichaam te komen. Door bewust met je voeten contact te maken met de aarde, geef je jezelf de kans om goed in je lichaam aanwezig te zijn en niet teveel met je aandacht in je hoofd te blijven hangen. Alles wat de hele dag je aandacht vraagt, boodschappenlijstjes, klussen en taken op je werk, alles wat je nog moet doen; je kunt het even loslaten en je hoeft dan alleen maar te ‘zijn’. Tip 4 Aandacht Heb je niet de tijd om er even uit te gaan, dan is deze tip wellicht iets voor jou. Doe wat je doet met aandacht en liefde. Of dat nou stofzuigen is, afwassen of eten koken, kijk eens of je niet met aandacht ervan weg kunt gaan, maar je liefde juist kunt stoppen in een schone kamer of een heerlijke maaltijd. Laat je hart maar overstromen en je zult zien dat het energie brengt, in plaats van dat het energie kost. Tip 5 Fantasiespel Laat je eens meevoeren in het fantasiespel van je kind. Stel je ervoor open alsof je zelf nog een kind bent. Geniet ervan om weer even kind te zijn en jouw fantasie vrijuit de ruimte te mogen geven. Luister even niet naar je kritische stem die je vast en zeker vertelt dat je hier geen tijd voor hebt en wat je allemaal nog te doen hebt. Gun jezelf eens een half uurtje om even niet de verantwoordelijke volwassene te hoeven zijn en weer op te mogen gaan in dit kinderspel. Deze activiteiten kunnen je helpen om meer aansluiting te vinden bij je kind. Dit komt doordat je dichter bij zijn/haar belevingswereld komt. Het zal je kind goed doen om dat te ervaren. Bovendien kan het voor jezelf ook een mooie ervaring zijn.
door Conchita van Dijk  ‘Mijn kind lijkt zo onbereikbaar. Soms praat ik tegen haar en dan heb ik het gevoel dat het helemaal niet binnenkomt. Ze lijkt wel op een andere planeet te vertoeven. Ik zou haar weleens wakker willen schudden, al haar knuffels het raam uit willen kieperen en haar met twee voeten op de grond willen zetten.’ Deze opmerking van een moeder uit het vragenuurtje is vast voor meer ouders herkenbaar. Het dromerige, afwezige gedrag dat sommige kinderen laten zien, maakt het voor ouders soms lastig om werkelijk tot hen door te dringen en om hen aan te spreken op datgene wat ze moeten doen. Waar zit ‘m dat toch in? De moeder van Yenthe (fictieve naam) die haar kind hierboven typeert, doet niet anders dan wat veel volwassenen precies zo doen. Ze vult haar dagen met ‘aardse’ zaken zoals dagelijkse terugkerende taken: werk, de boodschappen, het huis schoonhouden, eten koken, afwassen en opruimen. Dit soort materiële zaken brengen structuur in je dag en zijn noodzakelijk om je leven vorm te geven en in te richten. Dit deel van het leven bestaat dan ook voornamelijk uit aarde-energie. Haar kind, een gevoelig en helder kind van 8 jaar, is zo’n meisje dat op school heerlijk zit te dagdromen. Dat helemaal in haar spel kan opgaan en zich kan verliezen in het verhaal dat ze bij haar spel bedenkt. Ze zit dan helemaal in haar wereld en lijkt de rest nog nauwelijks te zien en te horen. Als je haar ’s morgens vraagt om zich te gaan aankleden, dan komt ze onderweg van alles tegen en voordat ze boven op haar slaapkamer is, heeft ze al 10 dingen ontdekt die haar aandacht vragen en haar afleiden. Als ouder is het een uitdaging om het geduld op te brengen en je kind steeds opnieuw aan te sporen om aan de slag te gaan en door te pakken. Af en toe neemt de irritatie het vast en zeker over en loop je te mopperen op jouw kind wat niet vooruit te branden lijkt. Zoals de moeder in de aarde-energie zit, zo zit dit meisje juist in het tegenover- gestelde. Zij zit in wat we vaak een fantasiewereld noemen. Daarom willen we zo’n kind dan wakker schudden. Maar is dat ook wat er aan de hand is? Kinderen komen heel open op deze wereld terecht. Vaak staan hun hart en hun chakra’s wijd open en hebben ze een heel kort lijntje met de energie waar ze vandaan komen. Ze hebben nog bijna een open verbinding met de kosmos. Naast de aarde-energie is er ook kosmische energie. Daar maken kinderen vanzelf contact mee. Voordat ze geboren worden, is hun ziel in een gebied waar juist deze kosmische energie aanwezig is en waar de aarde-energie ontbreekt. Pas als je geboren wordt en je ziel met je lichaam verbonden wordt, ga je als mens contact maken met de aarde-energie. De aarde-energie kun je je voorstellen als aardekleuren, zoals bruin, grasgroen, donkergroen, zwart, donkerblauw, rood en oranje. Het zijn stevige, volle kleuren en het voelt aan als stevige texturen, zoals je bij textiel denkt aan stevige katoenen stoffen. De kosmische energie daarentegen bestaat uit pasteltinten. Babyblauw, lila, roze, mintgroen, kuikentjesgeel en wit. Het zijn geen stevige, volle kleuren, maar parelmoerachtige tinten, zoals je die bijv. ziet aan de binnenkant van een schelp. Het voelt ook niet aan als een stevige stof, maar als een zachte, glanzende en licht doorschijnende stof zoals bijv. organza. Ouders gunnen hun kind graag de stevigheid van de aarde-energie. Ze willen graag dat hun kind assertief is en zich laat horen. Dat het zich goed kan redden in de maatschappij. Dat vraagt om de stevigheid van de aarde-energie. Kinderen kunnen die slag niet altijd meteen maken. Zij hebben tijd nodig om zich veilig te voelen op aarde. Ze zoeken herkenning op aarde met de energie waar zij vandaan komen: de kosmische energie. Dat wil zeggen dat ze zachtheid zoeken, liefde, warmte, genegenheid en geborgenheid. De veiligheid van een warm nestje om hun kwetsbare zieltje dat nog zo met de kosmos verbonden is, ook de verbinding met de stevigere en minder zachte aarde-energie te laten maken. Hoe kun je je kind dan uitnodigen om steeds meer aanwezig te gaan zijn? De waarheid ligt, zoals zo vaak, in het midden. De heelheid is dat beide energieën nodig zijn om kinderen, en ook volwassenen trouwens, in harmonie groot te brengen.
Hoe meer je als ouder wilt afdwingen dat je kind aanwezig is en zich laat horen, hoe minder veiligheid je kind zal ervaren. Het zal zich dan eerder terugtrekken in zichzelf en daarmee nog minder aanwezig durven zijn. Hoe meer jij je als ouder in hun energie, de kosmische energie, kunt verplaatsen, hoe meer herkenning jouw kind hier op aarde gaat vinden van diezelfde kosmische energie, hoe veiliger het zich hier gaat voelen. Dat brengt dat je kind als het ware steeds meer in het eigen lichaam kan gaan zakken. Het kan zich meer openstellen voor de aarde-energie en het kan van daaruit steeds meer stevigheid ontwikkelen. Jij als ouder mag ervoor zorgen dat je naast de aandacht voor dagelijkse taken ook aandacht hebt voor jezelf. Om je eigen rust en stilte te bewaren, om je te verbinden met je hart en je af te stemmen op je kern en op de Bron. Voor sommige mensen is dat door te bidden naar God, voor anderen is dat meditatie, yoga of mindfulness. Tekenen en schilderen kan ook zo’n schakeltje zijn waarbij je uit je hoofd gaat en in je gevoel, in je helderheid, in de afstemming met je wezenlijke ik gaat zitten. Daar waar je de tijd uit het oog verliest en helemaal opgaat in waar je mee bezig bent. En dat je daarmee datgene doet, wat jouw kind nog zo van nature beheerst....  door Conchita van Dijk
Zoals de stilte voor mij een vanzelfsprekendheid is om in balans te blijven, zo is dat evengoed voor veel gevoelige kinderen. Sterker nog, ik geloof niet zo snel in stoornissen bij kinderen, tenzij er een medische oorzaak aan ten grondslag ligt. Er zijn genoeg kinderen die op basis van hun gedrag een etiketje krijgen opgeplakt. In sommige gevallen leidt dat zelfs tot het slikken van medicatie zoals Ritalin, die notabene onder de Opiumwet valt. In mijn praktijk krijg ik regelmatig te maken met kinderen die een label hebben gekregen. Toch ben ik er lang niet altijd van overtuigd dat zo’n stoornis werkelijk aan de orde is. Er zijn tegenwoordig zoveel gevoelige kinderen die eenzelfde soort gedrag laten zien, maar waar eerder sprake is van een disbalans dan van een stoornis. Wat voor mij belangrijk is, is dat die balans hersteld mag worden. Dat geeft ruimte, waardoor kinderen heel anders in hun vel komen te zitten. Voor mij zijn labels als ADHD en autisme niet het uitgangspunt in mijn aanpak. Ik leg de labels naast me neer en ga aan de slag met de onbalans en de blokkades die er zijn. Daar ga ik mee aan het werk. En wat me opvalt, is dat ADHD en autisme dan niet twee verschillende stoornissen zijn, maar de polariteiten op één en dezelfde balans. De balans in je aandacht kunnen verdelen tussen: aandacht voor de ander / de buitenwereld enerzijds en de aandacht naar binnen kunnen richten en de stilte en harmonie in jezelf kunnen ervaren anderzijds. Energie volgt jouw aandacht Energie gaat daar naar toe waar jij met je aandacht bent. Ben je dus de hele dag met je aandacht buiten jezelf, dan strooi je eigenlijk letterlijk de hele dag je eigen energie in het rond. Dat komt overeen met het gedrag wat je ziet bij kinderen die het label ADHD opgeplakt krijgen. Zij zijn zo gewend om met hun aandacht buiten henzelf te zijn, dat ze de verbinding met zichzelf zijn kwijtgeraakt. De gezonde beweging om te wisselen met je aandacht binnen jezelf en buiten jezelf, is doorgeslagen naar alleen nog maar buiten jezelf te zijn. En dat maakt dat het gedrag oncontroleerbaar en onbegrensd wordt. De balans is eruit. Voor autisme geldt eigenlijk het omgekeerde. Bij kinderen die dit label opgeplakt krijgen, zie je vaak dat zij hun aandacht naar binnen keren. En wel zo ver dat ook zij de verbinding met zichzelf kwijtraken. Het is een gezonde beweging om je aandacht naar binnen te richten, en de stilte en harmonie in jezelf op te zoeken. Als je echter de beweging naar buiten vergeet, dan wordt het een onbalans waarbij je je teveel terugtrekt in jezelf en te weinig naar buiten komt. Je aandacht leren richten Wat ik maar niet begrijp, is waarom we zo graag kinderen willen vertellen dat ze dit niet kunnen; hun aandacht goed verdelen, zodat er balans is. Waarom willen we kinderen leren accepteren dat ze alle dagen heel druk zijn. Dat ze niet anders kunnen en dat ze daarom een stoornis hebben? Terwijl we met dezelfde inspanning ouders en kinderen kunnen leren hoe dat anders kan. Want ‘je aandacht richten’ is een vaardigheid die te leren is. Als je bewust je aandacht gaat verdelen tussen je buitenwereld en je binnenwereld, dan zou er zomaar eens letterlijk een nieuwe wereld voor je open kunnen gaan. Een wereld waarin rust en stilte samen kunnen gaan met uitdaging en opwinding. Waarin jouw kind op eenvoudige wijze leert hoe je anders met je aandacht kunt omgaan, waardoor het leven niet meer uit uitersten en polariteiten hoeft te bestaan, maar steeds meer in evenwicht kan komen. Die heelheid gun ik ieder kind. |
Conchita van Dijk Inspirator 'Opvoeden in de nieuwe tijd'
|
RSS-feed